Het zien van de sporen van de os
september 4, 2016
Het vangen van de os
september 18, 2016
Laat alles zien

Het zien van de os

2016-09-11 BlogOp sommige momenten in het leven staan je zintuigen helemaal open voor wat zich aandient. Bij de tandarts of tijdens een hemels concert, bij ernstig verlies of in een onstuimige liefde. Wat op dat moment gaande is brengt je helemaal in het nu. Er is geen enkele gedachte die “over het waarom, over hoe lang nog of over waarom ik”, gaat.

Deze insnijdende aspecten van het bestaan munten uit in bereidwilligheid zich uit te leveren aan de zintuigen, zonder enige weerstand. Pas daarna komt het denken weer aan bod en gaan we hetgeen ons overkomen is een betekenis geven, veilig stellen voor de toekomst of in een verhaallijn plaatsen waardoor we in een spannend verhaal komen te zitten. Maar dat is allemaal daarna! Eerst was er het moment van ervaren en daarna komt ons verhaal er bij. Dan treden we ook eigenlijk in een andere werkelijkheid. Een illusoire werkelijkheid die wij zelf creëren door ons denken over hetgeen ons net is overkomen. Je mag zonder veel overdrijving stellen dat wij voor het grote deel in ons bewust leven, deze door ons zelf gecreëerde werkelijkheid als de echte werkelijkheid beschouwen.

Zen meditatie leert je daar losser in te worden. De voorwaarde om de os te kunnen zien – alleen maar in de ervaring van het nu te zijn – ligt in mijzelf. Als ik voortdurend verbonden ben met al mijn gedachten over hetgeen in mijn leven gepasseerd is, met mijn overtuigingen, met mijn stellige meningen, met mijn principes, dan wordt het steeds lastiger om open te staan voor de directe ervaring. Dan ligt er bij elke ervaring in het nu een mist van verleden of toekomst overheen waardoor het een andere kleur krijgt. Dan wordt het meer en meer mijn kleur, mijn subjectieve beleving en zal ik minder ervaren wat werkelijk is.

Kom en volg de training op maandag of donderdagavond; zitten in stilte om alleen te ervaren en losser en leger te worden in het hoofd. Wie weet wat je dan gaat ervaren …

Namasté,

Sjaak Ruivenkamp

Comments are closed.