De laatste weken laten we ons inspireren door Nico Tydeman, zen meester in ruste uit Amsterdam. Vandaag behandelen we de sutra van de zeven zusjes, een verhaal over zeven vrouwen uit India, geboren in een aristocratische familie, met veel luxe en vermaak.

Op een dag was er een lentefeest waar wel duizend mensen verwacht werden.  Maar één van hen zei: ‘Laten we vandaag niet naar het feest maar naar het kerkhof gaan. Ik heb het gevoel dat daar iets bijzonders gaat gebeuren’. Zij gingen naar het kerkhof en zagen daar een lijk. De vrouw vroeg aan de andere zes zusters: ‘Hier is een lijk, waarheen is die mens gegaan?’ Allen bereikten op dat moment verlichting.

Indra keek toe vanuit de hemel en was zeer tevreden. Om hen geluk te wensen liet hij een regen van geurige lotusbloemen op hen neerdalen. Hij kwam vanuit de hemel naar hen toe en zei: ‘Jullie zijn geweldig! Ik zou jullie graag willen belonen. Wat zouden jullie wensen?’ Deze vrouwen waren afkomstig uit rijke families van zeer hoge klasse. Dus zeiden zij tot Indra: ‘Wij hebben alles. Wat ons leven betreft zijn we goed voorzien. We hebben genoeg mooie kleren, voldoende voedsel en goede medicijnen. We hebben juwelen van goud en zilver, lapis lazuli, kristal, agaat, robijn en kornalijn. We hebben eigenlijk niets nodig. Maar als je ons werkelijk iets wil geven, zouden we graag drie dingen vragen – als je natuurlijk in staat bent om ons dit te geven.’

Indra zei: ‘Natuurlijk, zeg het.’ Dan zeiden ze: ‘Allereerst, geef ons een boom zonder wortels. Ten tweede, geef ons een stuk land waar geen yin en yang is, geen dag en geen nacht; geen vrouw en geen man; een land zonder tegenstellingen. Dat land zouden we graag willen hebben. En ten derde zouden we graag een vallei zonder echo willen. Dit is wat wij wensen.’ Indra zei: ‘Ik kan alles geven wat je maar wilt.  Maar deze drie dingen heb ik niet in mijn bezit. Ik kan je dit niet geven.

De zusjes hebben geen materiële geschenken nodig, maar vragen een spirituele gift in drie vormen. Zij vragen om een spiritueel hart, dat echter niemand geven kan. Het spirituele hart klopt reeds, maar alleen in stilte en door een goed luisterend oor kan het kloppende leven gehoord en gevoeld worden. Het spirituele hart is als een boom zonder wortels, want het kan gaan en staan waar nodig. Het heeft geen vaste verblijfplaats. Het is als een land zonder tegenstellingen, zonder discriminatie, zoals het kerkhof geen onderscheid maakt tussen wit of zwart, man of vrouw, zelfs niet tussen wereld en bovenwereld.  En de zusjes vragen ook nog om een echo loze vallei, een ruimte zonder nagalm, waarin de woorden klinken zonder bijbedoelingen, zonder nadere uitleg, maar rechtstreeks gaan naar het hart.

De Corona crisis geeft ons een gelegenheid om uit het feest te stappen en naar de begraafplaats te gaan. Een plek waar we normaal liever niet verblijven maar nu in deze tijd gedwongen worden om bij stil te staan. Deze tijd vraagt de kunst van de beperking: stilvallen, zitten, voelen en gewaar zijn, meer niet; het is een tijd waarin we ruimte geven aan de ander, het eigen verlangen uit stellen uit zorg voor de ander; het is een tijd waarin onze woorden – ontdaan van alle conditioneringen en andere ego belangen – de ander voeden en inspireren om vol te houden.

Namasté,

Sjaak Ruivenkamp