Binnen de zen meditatie studie leren we omgaan met de vergankelijkheid. Alles verandert en gaat over in een andere vorm. Dat is een aspect van het leven waar iedereen weet van heeft. Toch overvalt het ons als een dierbare plotseling overlijdt. Binnen Zen Voorne is dat onlangs voorgevallen. Zomaar je vader verliezen geeft een schok en veel verdriet; zomaar een oud (jong) lid verliezen op de leeftijd van 28 jaar komt hard aan en verwacht je niet. Ondanks ons ‘weten’, raakt het ons. Het geeft ons inzicht in de wijze waarop wij in het leven staan. Wij willen graag zekerheid en controle ervaren dus creëren wij ons een schijnzekerheid, een illusie. Leven in deze verwachting levert schrik en verbazing op als de dood binnenvalt of een ernstige ziekte zich aankondigt.

Iets in ons heeft het klaarblijkelijk nodig om in die illusoire ‘zekerheid’ te geloven dat dergelijke ernstige zaken ons voorlopig niet gaan overkomen. Dit wegduwen van deze werkelijkheid kennen we allemaal. Binnen de zen proberen wij juist dat vergankelijke in ons bewustzijn te brengen en te houden. Niet om daardoor in een angst terecht te komen en elke pijn te zien als een voorbode van ziekte en nog erger maar om het leven te vieren en binnen dat vieren de juiste keuzes te maken.

Het leven in onze moderne tijd schotelt zoveel verleiding aan ons voor dat het lastig is om bewust te zijn van wat wij eigenlijk echt belangrijk vinden en zouden willen navolgen. De confrontatie met het overlijden van iemand die je dierbaar is, geeft naast het verdriet weer een moment van bezinning op ons eigen leven.

Zitten in stilte geeft je elke dag weer de gelegenheid om tot inkeer te komen. Een innerlijke houding van willen zien, van willen weten, van willen kennen. Een proces van reflectie op datgene wat je nu tegenkomt in het leven met daarbij de stille vraag of datgene bijdraagt aan je geluk.

Zen meditatie is in die zin het trainen van het vermogen om onder verschillende omstandigheden een gevoel van geluk te kunnen ervaren. Je meer bewust te zijn of dat geluk op dit moment wel in je leven is en zo niet wat je dan te doen staat. Om dat vermogen sterker te maken – noem het geestkracht – is het nodig dat wij de dood erkennen en onder ogen komen. Dan kan het leven gevierd worden.

Namasté,

Sjaak Ruivenkamp