Foto: Hans Troost

Als wij de Zendo – de ruimte waar we in stilte mediteren – binnenkomen, maken we een buiging. Dat is niet omdat we een zekere heiligheid binnentreden waar veel eerbied moet heersen. We buigen bij binnenkomst in de Zendo omdat we ons realiseren dat we vanuit een actieve staat van zijn – een doe modus – binnenkomen en het niet vanzelfsprekend is dat wij zomaar over kunnen schakelen naar een andere manier van zijn. Een modus waarin we geen functie ervaren en alleen maar ‘zijn’. Waar we niets moeten en alleen maar hoeven te ervaren zonder oordeel over wat dan ook.

We buigen dus om onszelf in de conditionering te brengen naar een andere staat van bewustzijn. Het gaat dan over een ontmoeting met je innerlijke waardigheid en respect over het proces van inkeer en willen voelen wat gevoeld mag worden. Bewust te worden van hetgeen is. Eigenlijk hoop je dat je bij binnenkomst de jas van actie en reactie aflegt en steeds makkelijker de staat van innerlijke reflectie gaat ervaren.

Om daar te geraken mogen we de wereld van vormen, zintuigelijk waarnemen, het opdoen van indrukken en de daarmee gepaard gaande emoties doorzien. We verbinden ons bij binnenkomst met een andere mens, de mens zonder functie. De mens die alleen maar gewaar is en daarmee in het nu moment verkeert. Geen verleden, geen toekomst, alleen maar ervaren van wat er is.

Linji Lu, een oude zenmeester uit het jaar 830, noemde dat het verkeren in de drievoudige wereld. Een wereld waarin je aangesloten bent op de permanente levende bron van vormloze kracht.

Het lijkt op niets doen en niets weten. Het lijkt op passiviteit en afwachten maar het is een ongelooflijke wakkere staat van zijn. Vol met concentratie en aandacht. Het is de weg van de eenzame strijder. PAWO noemen de Tibetanen dit. Hoe kom je daar, in die staat?

Zen heeft daar een verhaal over: “Een vlinder kwam onder een grote kerkklok terecht. Hij vloog rechts en links maar stuitte telkens tegen de dikke wand van de klok. Tenslotte was de vlinder zo moe dat hij zich liet vallen en niets meer deed. Hij viel zijn vrijheid tegemoet.”

Namasté,

Sjaak Ruivenkamp