Jong meisje of oude vrouw?

“Geluk heeft met waarnemen te maken. Met het zien van wat is, zoals het is. Met een liefhebben van de dingen om de dingen. Om dat te kunnen moeten we de vensters van ons waarnemen reinigen. Onze vensters zijn besmeurd, zegt Evelyn Underhill, een Engelse mystica (1875-1941). Ze zijn overdekt met de spinnenwebben van onze gedachten, onze vooroordelen. Onze lafheid en laksheid, en daardoor zien we de wereld vaak niet echt. De mens heeft zichzelf opgesloten, zodat hij alle dingen slechts ziet door de smalle spleten van zijn spelonk.”

Een gedicht van Fernando Pessoa drukt het weer op een andere manier uit:

“Wat wij zien van de dingen zijn de dingen. Waarom zouden wij het één zien als er iets anders was? Waarom zouden zien en horen ons vergissen zijn als zien en horen zien en horen zijn?

Essentieel is kunnen zien, kunnen zien zonder te denken, kunnen zien wanneer men ziet noch zien wanneer men denkt.

Maar dat, (wee ons, met onze aangeklede zielen!), dat vereist diepgaande studie, eist een leerschool in verlering en opsluiting in de vrijheid van dat klooster waarvan dichters zeggen dat de sterren de eeuwige nonnen zijn en de bloemen de overtuigde boetelingen van één dag, maar waar uiteindelijk de sterren niets dan sterren zijn en de bloemen niets dan bloemen, reden waarom wij ze sterren en bloemen noemen.”

Deze manier van zien is als een trainingsweg, een weg die veeleisend is en veel aandacht en belangeloosheid in zich heeft. Het is als bij het leren van fietsen of in slaap proberen te komen; je kan alles doen: je uitkleden, pyjama aandoen, licht uitdoen, je hoofd leeg maken, maar het moment van in slaap vallen overkomt je, het feit dat je alleen fietst overkomt je. Het leeg en stil worden in de ze meditatie is een leerschool in verlering. Een gekke oefening in aandacht en belangeloosheid, fietsen en slapen.

Namasté,

Sjaak Ruivenkamp