De Dalai Lama leeft het ons voor. Juist hij en zijn volk hebben veel redenen om boos, verwijtend en rancuneus te zijn. Juist hij die in zijn eigen land niet welkom is, laat ons zien dat geweldloze communicatie mogelijk is. In de geschiedenis komen we telkens weer belangrijke mensen tegen die tegen de verdrukking in, tegen het geweld in, een geluid laten horen van liefde, vergeving en compassie.  Het lijkt soms wel alsof juist zij ons de weg wijzen naar een meer liefdevol en berustend leven.

Heeft het met onze welvaart te maken, dat wij zoveel hebben, dat vanzelfsprekend vinden en daarom fel ageren als ons iets wordt afgepakt? Zitten we zo dicht op onze verleidingen dat wij het grote plaatje niet meer zien? De (sociale) media lijkt een infiltrerende rol te hebben in de wijze waarop wij de wereld waarnemen. BN’ers lijken bijna een soort familie te zijn geworden, overal kom je ze tegen. Is het kijken naar de BN’ers ook een soort masochistisch verlangen naar iets wat wij zelf ook willen?

Als we in die actiegerichtheid blijven zitten, worden we constant meegesleurd met die maatschappelijke gekte; dan worden we geleefd en reageren we als rietjes in de wind. We worden dan afhankelijk van hetgeen in ons blikveld komt. Het is dan de perceptie –onze manier van waarnemen – die bepaalt of wij adrenaline (stress) of endorfine (geluk en creativiteit) aanmaken.

Ergens weten we het wel: we moeten stilvallen, stil worden om de nuance op te merken. Dan kan het zijn dat er een paniek voelbaar wordt over de richting waartoe we ons begeven. Steeds weer stil worden om in jezelf te horen wat gaande is. Dat is zazen: zitten in stilte. Daar hoef je niet je land voor uitgejaagd te worden. Dat kan hier en nu. Jij kiest.

Namasté,

Sjaak Ruivenkamp