Foto: Hans Troost

Het leven geeft ons soms een grillig pad om te volgen. Dan overkomen ons situaties die als schokkend ervaren kunnen worden. Deze week ben ik veel met beroepsgroepen aan het werk geweest die vanuit hun professie juist deze situaties tegenkomen. Vanuit hun beroepshouding kunnen zij in dergelijke omstandigheden een zekere afsplitsing maken tussen verstand en gevoel. Door training en oefening kunnen zij in abnormale situaties verstandige dingen blijven doen overeenkomstig hun rol en taak. Het gevoel doet even niet mee en wordt genegeerd dan wel verdrongen. Later mag dat gevoel er weer bij komen en word je in die zin weer heel. Dat integreren vanuit dergelijke situaties van het verstand met het gevoel, is niet vanzelfsprekend. Soms zie je dat die afsplitsing blijvend is en dan gaat het leven een andere kleur krijgen. We spreken dan wel van een verstoorde verwerking.

Ook wij komen dergelijke situaties tegen in ons leven: dat kan gaan over verlies van dierbaren, ziekte, het uiteenspatten van een droom maar ook inbraak, geweld en mishandeling. Zoals ik schreef: het leven kiest de weg en wij dienen ons af te vragen hoe wij die weg gaan volgen. Om op dat pad – juist als er veel ongemak is – dicht bij jezelf te blijven, is het verstandig dat je jezelf traint en leert om dat ook te kunnen. Een kwestie van het dak repareren als de zon schijnt.

Zen meditatie en Mindfulness zijn aspecten die je leren dicht bij jezelf te blijven; jezelf te leren kennen en je meer bewust te maken van hetgeen in je lichaam en geest plaats vindt. Bij een schokkend incident worden je basale structuren over hoop gegooid en leef je als het ware in een tunnel. Je denken en je waarneming verandert. Het verstand, vooral de oude overlevingsstrategieën, neemt het over en het gevoel wordt afgesneden. Juist in die situaties is het fijn als je vaardigheden hebt die hier een antwoord op kunnen geven. Stil kunnen worden om je bewust te richten op al die gedachten, gevoelens en lichamelijke sensaties. Niet om ze te veranderen maar om er licht op te laten schijnen, je ervan bewust te zijn. Binnen dit proces volgen we de adem als een altijd aanwezig anker. De adem als barometer van onze geest. Het gevolg zal zijn dat we van binnen stiller worden, dat er langzaam maar zeker rust kan ontstaan en stappen gezet kunnen gaan worden naar acceptatie.

Dan zijn we bezig om het huis waarin we wonen de nodige aandacht te geven.

Namasté,

Sjaak Ruivenkamp