Tara Brach vraagt ons om te leunen tegen de angst, het te willen zien en in volle overgave los te laten waar we juist zo aan vast klampen. Het enige doel daarbij is om het leven stromend te laten zijn. Angst blokkeert, laat ons de adem inhouden, en vraagt om demping en is creatief in het vinden van wegen om erbij weg te gaan. Angst creëert  mentale verhalen van “als dit dan…” en houdt ons wakker en alert. Als geen ander nodigt zij ons uit dit onder ogen te komen. Hier onder volgt een prachtig citaat uit haar boek:

“In een populair wijsheid verhaal wordt een man achtervolgd door een tijger. Hij springt van de rotsen in een poging aan het beest te ontkomen. Gelukkig groeit er net onder de steile rotswand een boom, waardoor zijn val wordt gebroken. De man kan zich nog net op tijd met één arm vastklampen aan een tak. Hij bungelt boven de afgrond, terwijl boven hem de tijger heen en weer drentelt.

Wanhopig schreeuwt hij: ‘Help! Is er iemand die me kan helpen?’ Een stem antwoordt: ‘Ja’.  De man schreeuwt: God, God, bent U het?’ Weer is er die stem: ‘Ja’.  Doodsbang zeg de man: “God, ik zal alles doen wat u vraagt, maar help me, help me, alstublieft.” God antwoordt: “Oké. Laat die tak los.” De man is even stil en roep dan: “Hallo, is er nog iemand anders?!”

Oog in oog met angst is het loslaten van wat we beschouwen als onze laatste strohalm wel het laatste wat we willen. In een poging te ontkomen aan de muil van de tijger en de scherpe rotspunten verzamelen we bezittingen of we gaan helemaal op in onze mentale verhalen. Of we drinken iedere avond drie glazen wijn.

Maar willen we onszelf bevrijden van de trance van angst, dan zullen we die tak los moeten laten en in de angst moeten vallen. We zullen ons moeten openstellen voor de sensaties en het onberekenbare spel van gevoelens in ons lichaam. We moeten bereid zijn datgene te voelen wat onze geest betitelt als “te veel”. We moeten ons neerleggen bij de pijn van het sterven en het onvermijdelijke verlies van alle mensen die we liefhebben.

Onszelf in de angst laten vallen, hem accepteren, dat lijkt tegen onze intuïtie in te gaan. Maar angst is eigen aan leven, daarom is weerstand bieden aan angst in feite weerstand bieden aan het leven.. De gewoonte van vermijding sijpelt door in ieder aspect van ons leven.

Het weerhoudt ons ervan volledig lief te hebben, de schoonheid in ons en om ons heen te koesteren, aanwezig te zijn in het moment. Daarom vormt totale acceptatie het hart van ons spiritueel ontwaken.”

Hoe werkt dat bij jou? Wat is jou spreekwoordelijke tijger, tak en afgrond? Hoe makkelijk laat jij los, in volle overgave? Omgaan met de angst is het leven leven.

Namasté,

Sjaak Ruivenkamp

Met dank aan Tara Brach en haar boek:
Het leven liefhebben door acceptatie.