“Zen gaat over het oplossen van de grote kwestie van leven en dood. Dat betekent persoonlijk in het reine komen met ons eigen leven en onze eigen dood. Als we het gegeven dat we doodgaan werkelijk accepteren, kunnen we onze weerstand tegen het leven laten varen. Dan gaan we dit leven echt waarderen.”

Dit schrijft Dennis Genpo Merzel in zijn boek “De weg van de Mens”. Hij geeft aan dat wij zo naar buiten gericht zijn op het binnen halen van hetgeen wij verlangen en weg proberen te duwen wat ons niet welgevallig is, dat wij vergeten dat het leven een geschenk is en om dat geschenk vol te kunnen beleven dienen wij meer bewust te leven.

Het ultieme bewust leven moment, ervaar je als je ophoudt met ideeën maken, stopt met plannen, je opvattingen loslaat en opgaat in het niet te grijpen en te benoemen moment van het nu. Op het moment dat je er over nadenkt is het al weg en zit je in een verhaal over hetgeen je meemaakte.

Het is de kunst van de beperking; het is praktisch en ook functioneel dat we veel kunnen en tot veel in staat zijn. Dat hoeft niet los gelaten te worden maar het is niet nodig daar volledig mee bezig te zijn, erin op te gaan. Momenten van bezinning, even stilvallen en ervaren wat gaande is; nodig voor een balans en evenwichtig leven.

Het is als een glas water pakken uit een onrustige vijver. Het glas water is ondoorzichtig en troebel. Laat je het even tot rust komen dan zakt het zand naar de bodem en ontstaat er een transparante en heldere laag. In die helderheid kan een ervaring oprijzen, door zazen kan de drukke geest tot rust komen. De geest kan dan, als een stil meer, simpelweg weerspiegelen wat er in ons bewustzijn opkomt.

“Gedachten komen en gaan, sensaties komen en gaan, en dingen komen en gaan. We oefenen ons in een niet vastklampen, noch aan aangename gevoelens, noch aan pijn en verdriet. Op deze manier leren we onszelf op te houden met ons tegen het leven te verzetten.”

Zazen is de beoefening om onder alle omstandigheden een rustige geest te bewaren, zonder dat er iets verdrongen wordt, zonder dat gerelativeerd of gebagatelliseerd wordt. Het is het laten zijn van wat zich aandient. Een training in aandacht, onthechting; een oefening in liefdevol en mild kijken naar hetgeen zich aandient. Jezelf ontdekken en dat wat je tegenkomt leren te doorstaan.

Een heel oud verhaal gaat over een man die achtervolgt wordt door tijgers; zijn pad loopt dood aan een afgrond. Hij valt naar beneden en kan met zijn tanden een tak grijpen. Boven hem staan de bloeddorstige tijgers. Daar bungelt hij; tot zijn schrik ziet hij enkele meters beneden hem nog drie tijgers staan. Ze wachten op hem. Vlak voor zijn gezicht ziet hij aan de struik waar hij zich met zijn tanden in heeft vastgebeten een aardbei, vol en sappig. Hij pakt de aardbei en stopt hem in zijn mond …

We zijn dan bevrijd, vrij om te genieten van het mooiste geschenk en vrij om het te waarderen: dit leven en het beleven in het NU.