We gaan verder met het boek van Jan Geurtz ‘Wijzen naar de maan’ met deze week een gedicht over de pure woede. Soms lijkt het wel alsof het spirituele pad alleen maar gelijkmoedigheid nastreeft. Dit gedicht laat zien dat pure woede een verlichte energie is die ervoor kan zorgen dat je door je eigen levensverhaal heen kan breken. Nodig om te komen tot wat genoemd wordt: ‘je ware natuur’.

“Tijdens de nacht als de slaap niet komt, is de geest kwetsbaar en weerloos tegen ego’s zelfafwijzing en angst. Pijnlijke gedachten die schreeuwen ‘JIJ’, en snerend op je fouten wijzen. Wegkruipen voor deze regen van slagen werkt alleen maar averechts: steeds zwakker wordt de geest, steeds machtelozer je verzet.

Totdat in een lange, bange nacht een diepe woede plotseling ontstaat, een slapende vulkaan vurig uitbarst, met een kracht die altijd verborgen was achter de angst om er niet bij te horen, achter de zorg om niet door de mand te vallen, achter de vriendelijkheid die slechts afwijzing wil voorkomen;

Die kracht barst open als een vurige bloem van liefde, van pure woede, verlichte energie, een stralende zonsopkomst van licht en helderheid: dit zelf mag er zijn, mag plaats innemen; dit kind is welkom, het mag, nee, móét er zijn om de loop der sterren gaande te houden; het brengt zichzelf in de wereld en neemt zijn rechtmatige plaats in.

Waren aanvaarden en niet oordelen vaak een smoes, een toedekken van angst voor afwijzing, nu opent zich een nieuw en liefdevol aanvaarden van woede als opbouwende kracht.”

Een knoop krijg je soms niet meer los door er voorzichtig aan te prutsen. Soms is de bijl nodig om de knoop met één ferme slag door te hakken. In ons levensverhaal schuilen vele knopen die de stroom van het leven stagneren; we proberen van alles om het uit de knoop te halen, proberen het recht te krijgen zonder iemand pijn te doen, worden daarbij verlamd door de beelden over de gevolgen – raadgevers van de angst – en ondertussen verloopt het leven zijn bekende weg, een voortzetting van wat we kennen. De oprechte woede laat je staan in je eigen autonomie, vol in de wind, schreeuwende stemmen in je hoofd, zodat een nieuw pad zich kan ontvouwen.

Als de stilte ongemakkelijk voelt, je onrustig maakt, mag de reflectie gaan over knopen die de stroom van het leven stagneren. Gedachten zijn dan vaak niet de beste raadgevers, wantrouw de innerlijke stem en voel wat de stilte je feitelijk wil zeggen. Een vaag geluid, nooit de gelegenheid gehad om sterker te worden, vraagt om aandacht. Een verlangen groeit en heeft de woede nodig om te doorbreken wat niet meer levend is. Zitten in stilte is ontvankelijk worden voor de stem die het levensverhaal verborgen wil houden.

Namasté,

Sjaak Ruivenkamp