In onze maatschappij is langzaam maar zeker de ‘American dream’ binnen geslopen. Je moet zelf iets van je leven maken en alles is mogelijk. Dus als het niet lukt, ligt het aan je zelf. Deze gedachte gaat uit van een zekere maakbaarheid en eigen verantwoordelijkheid die volkomen geïndividualiseerd is geraakt. Vandaar dat de exposure op sociale media zo uitbundig gelukkig lijkt te zijn. Met elkaar houden we die schone schijn op.

Steeds meer horen en lezen wij dat vele groepen in onze samenleving deze prestatiedruk niet meer aankunnen. Het is bijna noodzakelijk geworden om een medisch dan wel psychiatrisch label te krijgen om tot een zekere rust te kunnen komen. Even helemaal niets en je terugtrekken in een cocon van ziek zijn, lijkt dan de enige uitweg te zijn.

Maar vroeg of laat komt de prestatiedruk weer binnen en wordt er gevraagd naar je mogelijkheden om weer in dezelfde tredmolen plaats te gaan nemen. Die orale en grenzeloze wereld die met zoveel verleidingen en verwachtingen bij ons binnen komt, kan alleen van binnenuit geweerd worden. Niet de omgeving moet veranderen maar iets in onszelf mag anders tegen de ‘dingen’ gaan aankijken. Dat lijkt er dan weer op dat wij moeten veranderen. Weer een opgave erbij. Deugen we klaarblijkelijk toch niet. Hoe dan wel?

Binnen de zen beoefenen we totale acceptatie. Het stelt ons in staat terug te keren naar onze oorsprong, naar de bron van ons wezen. In dat onderzoek zullen we merken dat de vele ‘boodschappen’ die anderen ons tijdens die volwassenwording hebben meegegeven, niet meer werken en ons in een vernauwde staat van bewustzijn houden.

Totale acceptatie is een lastig begrip en mag niet verward worden met gemakzucht of aanvaarding van slechte gewoontes. Het heeft niets te maken met berusting. Het betekent ook niet dat je je moet laten weerhouden door beperkingen. Het is geen excuus om je terug te trekken of toe te geven aan je begeertes.

Toegeven aan je verslavingen en bijvoorbeeld die sigaret opsteken vanuit acceptatie. Nee, met inzicht en mededogen kijken naar je hunkering en die volkomen aanvaarden. Daar gaat totale acceptatie wel over. Het is de Stephan Hawking in ons die met alle beperkingen die hij ervaart, door blijft gaan met leven, met zijn werk, vervuld door zijn passie.

Het gaat niet over een zekere vorm van passiviteit en gelatenheid omdat de dingen nu eenmaal zijn zoals ze zijn. Nee, het gaat over die gewelddadige relatie waarin een oproep verscholen zit om voor jezelf op te komen. Het gaat over je stem tegen racisme en ongelijkheid. Totale acceptatie van verdriet, boosheid, eenzaamheid, verontwaardiging of welk lijden dan ook, zorgt ervoor dat wij door het erkennen van onze ervaring over zullen gaan tot een wijze handeling.

Hoe de situatie ook is, totale acceptatie komt tot uitdrukking in de manier waarop wij met de ervaring omgaan. De ervaring bewust zijn en met inzicht en mededogen omhullen, schept ruimte om vanuit wijsheid te gaan handelen. Gewoon jezelf liefhebben!

Namasté,

Sjaak Ruivenkamp