Binnen onze op prestatiegerichte samenleving is het woord ‘vergeving’ niet gangbaar. We zijn druk, moeten aan vele (eigen) verwachtingen voldoen en dan kan het zomaar zijn dat iemand op dat drukke pad in de weg staat.
De eerste primaire reactie is dat we de ander veroordelen en daarmee de ander typeren als hinderlijk. Wat gebeurt er dan eigenlijk in ons zelf? Je zou kunnen zeggen dat oordelen een vorm van mentale agressie is met als bijkomende schade dat je je eigen hart in de verdediging, in de pantsering brengt.
In die zin maakt het je onvrij en val je vaak terug op bekende ‘blaming story’s’ in je repertoire van verhaallijnen. Blaming of oordelen maakt ons reactief en daarmee wordt ons vecht en vlucht programma geactiveerd.
We versterken daarmee de in onze jeugd ervaren neurologische paden van vechten en vluchten waardoor we steeds minder keuzevrijheid overhouden. De verbinding met de ander valt weg en ons hart gaat op slot.
De vraag is wat die vernauwing in ons kijken heeft veroorzaakt? Hoe voelen wij onszelf in die oordelende houding?
Het is een groot verschil om in actie te komen bij onrecht zonder dat je de verbinding verbreekt dan dat je vanuit een scherp oordeel de ander ‘wegzet’. Het hart is er dan niet meer bij en dat lokt een tegenreactie uit: de strijd is begonnen.
Vergeven is jezelf vrij maken om te kunnen wenden, keuzes te ervaren, speelruimte te houden. Wellicht is jezelf vergeven niet alleen de eerste stap op dat pad maar ook de lastigste.
Namasté,
Sjaak Ruivenkamp
2 Comments
Vergeven kost tijd. Je voelt je gekwetst door het gedrag van een persoon of door een situatie. Proberen het gebeuren minder persoonlijk op te vatten is best moeilijk, zeker als de tweede pijl diep is geraakt. Mijzelf verplaatsen in de ander helpt mij dan. Dat betekent niet dat de ander gelijk hoeft te hebben, maar het gaat om het begrijpen van elkaar. Ik heb gemerkt dat het hart weer beter doorstroomt en dat is een veel beter gevoel dan wrok of boosheid. Je ziet de ander weer staan, in een ander daglicht. Als ik het moeilijk vind om te vergeven denk ik vaak terug aan de woorden die ik eens kreeg van een wijze vrouw:
Ho’oponopono.
Het spijt mij.
Vergeef mij.
Dankjewel.
Ik hou van jou.
Het is een oude Hawaiiaanse manier van verzoening, voor jezelf en voor de ander.
Prachtig Cilie. Dank je wel