Binnen onze op prestatiegerichte samenleving is het woord ‘vergeving’ niet gangbaar. We zijn druk, moeten aan vele (eigen) verwachtingen voldoen en dan kan het zomaar zijn dat iemand op dat drukke pad in de weg staat.

De eerste primaire reactie is dat we de ander veroordelen en daarmee de ander typeren als hinderlijk. Wat gebeurt er dan eigenlijk in ons zelf? Je zou kunnen zeggen dat oordelen een vorm van mentale agressie is met als bijkomende schade dat je je eigen hart in de verdediging, in de pantsering brengt.

In die zin maakt het je onvrij en val je vaak terug op bekende ‘blaming story’s’ in je repertoire van verhaallijnen. Blaming of oordelen maakt ons reactief en daarmee wordt ons vecht en vlucht programma geactiveerd.

We versterken daarmee de in onze jeugd ervaren neurologische paden van vechten en vluchten waardoor we steeds minder keuzevrijheid overhouden. De verbinding met de ander valt weg en ons hart gaat op slot.

De vraag is wat die vernauwing in ons kijken heeft veroorzaakt? Hoe voelen wij onszelf in die oordelende houding?

Het is een groot verschil om in actie te komen bij onrecht zonder dat je de verbinding verbreekt dan dat je vanuit een scherp oordeel de ander ‘wegzet’. Het hart is er dan niet meer bij en dat lokt een tegenreactie uit: de strijd is begonnen.

Vergeven is jezelf vrij maken om te kunnen wenden, keuzes te ervaren, speelruimte te houden. Wellicht is jezelf vergeven niet alleen de eerste stap op dat pad maar ook de lastigste.

Namasté,

Sjaak Ruivenkamp